Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

ΘΕΡΑΠΕΥΕΙΝ .... ΙΠΠΑΣΤΙ !!!!




ΕΝΑΣ διαφορετικός «σύμμαχος» και συμπαραστάτης στα άτομα με φυσική, νοητική ή συναισθηματική υστέρηση είναι το άλογο, φίλος, σύντροφος και βοηθός του ανθρώπου από αρχαιοτάτων χρόνων. Η θεραπευτική ιππασία βασίζεται σε εναλλακτικά προγράμματα αποκατάστασης, που χρησιμοποιούν το άλογο ως μέσο θεραπείας, βελτιώνοντας την υγεία και την ποιότητα ζωής. Πρόκειται για μία μοναδική εμπειρία για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, που δεν είχαν καν ονειρευτεί ότι μπορούν να ιππεύσουν.

Η χρήση του αλόγου, ως θεραπευτικού μέσου, είχε διαπιστωθεί στην αρχαία Ελλάδα, όπως αναφέρει το βιβλίο του Ξενοφώντα, «Περί Ιππικής», στο οποίο διαβάζουμε ότι νέοι με προβλήματα λόγου και κίνησης απολάμβαναν απογευματινούς περιπάτους στην ύπαιθρο, με τη συντροφιά ειδικού συνοδού. Ακόμη, οι γιατροί χρησιμοποιούσαν τα άλογα και την ιππασία, για να βοηθήσουν τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική αποκατάσταση των αναπήρων πολέμου.

Η θεραπευτική ιππασία χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια και από τους Ρωμαίους, ενώ η ίδια μέθοδος χρησιμοποιούταν και στην αρχαία Κίνα. Επίσης, έχει περιγραφεί πως ο Ασκληπιός έδωσε τα άλογα στην ανθρωπότητα «για αυτούς που υποφέρουν από τραύματα, πληγές και ασθένειες, που δεν μπορούν να θεραπευτούν».

Σύμφωνα με ιατρικά δοκίμια του 17ου και 18ου αιώνα, οι γιατροί της εποχής έβλεπαν στην ιππασία μια ιδιαίτερα εντατική άσκηση του σώματος, που επενεργούσε σε όλον τον οργανισμό, μπορούσε ακόμη να δυναμώσει και να αυξήσει την αντοχή του και να δράσει αποτελεσματικά απέναντι σε ασθένειες.

Αυτοί οι γιατροί συμφωνούσαν με την άποψη της εξάσκησης ολόκληρου του σώματος («Exercitium Universale»). Τις τελευταίες δεκαετίες, παρατηρείται μια αύξηση στις δημοσιεύσεις γύρω από τη φυσιοθεραπευτική αντιμετώπιση μέσω του αλόγου. Στη Βρετανία η χρήση των αλόγων, ως θεραπευτικών μέσων, ξεκίνησε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου χρησιμοποιήθηκαν τα άλογα για την αποκατάσταση τραυματισμένων στρατιωτών, στο Νοσοκομείο της Οξφόρδης.

Η ανάπτυξη της θεραπευτικής ιππασίας όμως ξεκίνησε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι το 1952, όπου η Δανέζα Liz Hartel κέρδισε το Ασημένιο Μετάλλιο στην Ιππική Δεξιοτεχνία, όντας θύμα πολιομυελίτιδας το 1940, με μερική παράλυση και στα δύο της πόδια και βηματίζοντας μόνο με βακτηρίες. Σήμερα, προγράμματα Θεραπευτικής Ιππασίας διεξάγονται σε 42 χώρες, από περισσότερες από 200 θεραπευτικές ομάδες.

Η τεχνική

Οταν το άλογο περπατά, μιμείται τον ανθρώπινο βηματισμό, μεταφέροντας στον κορμό του ιππέα του την ίδια ακριβώς κίνηση, που μεταδίδουν τα πόδια, στους ανθρώπους με φυσιολογική κινητικότητα. Ετσι, αναπτύσσονται σημαντικά οι μύες του κορμού των ατόμων με δυσκολίες στην κίνηση, ενώ, παράλληλα, το ευθύ κάθισμα διευκολύνει την αναπνοή τους. Το παιδί ή ο ενήλικας, βρισκόμενος πάνω στη ράχη του αλόγου, αφενός δέχεται παθητικά την τρισδιάστατη κίνηση του αλόγου στο χώρο και αφετέρου πραγματοποιεί ενεργητικά ειδικές φυσικοθεραπευτικές ασκήσεις από ποικίλες αρχικές θέσεις, ανάλογα με τους θεραπευτικούς στόχους που έχει θέσει ο φυσιοθεραπευτής (θέσεις: ιππαστί, πλάγιο κάθισμα, τετραποδική, γονυπετής, όρθια, ύπτια, πρηνής κ.ά.).

Εκτός από τον εξειδικευμένο φυσιοθεραπευτή, που είναι υπεύθυνος του προγράμματος, η θεραπευτική ομάδα θα πρέπει να περιλαμβάνει ψυχολόγο και εκπαιδευτή ιππασίας, ενώ τα βοηθητικά μέλη (οδηγοί και πλαϊνοί βοηθοί) καλό είναι να προέρχονται από ειδικότητες, όπως φυσικοθεραπεία, εργοθεραπεία, γυμναστική ακαδημία και λογοθεραπεία.

Η διενέργεια της θεραπευτικής ιππασίας, ως παράμετρος της φυσιοθεραπείας, απαιτεί σε κάθε περίπτωση ένα παραπεμπτικό από τον γιατρό, το οποίο εκδίδει είτε ο οικογενειακός είτε ο ειδικός γιατρός. Σημαντικός είναι και ο ρόλος του οδηγού του αλόγου. Καθήκον του κατά τη διεξαγωγή της θεραπευτικής ιππασίας είναι να οδηγεί το άλογο σύμφωνα με τις κατευθύνσεις που του δίνει ο φυσιοθεραπευτής.

Είναι σημαντικό ο οδηγός αυτός να έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το δικό του άλογο, γι' αυτό είναι σκόπιμο να το ιππεύει τακτικά ο ίδιος. Ευκαιριακά, και όταν πρόκειται για κάποιον άνθρωπο με βαριά αναπηρία, χρειάζεται και ένας ακόμα βοηθός, ο οποίος θα βοηθήσει το θεραπευτή να σταθεροποιήσει τον αναβάτη επάνω στο άλογο.

Μοναδικά οφέλη

Ορισμένες από τις ασθένειες, για την αποκατάσταση των οποίων ενδείκνυται η θεραπευτική ιππασία, είναι: Νευρολογικές παθήσεις, εγκεφαλική παράλυση, δισχιδής ράχη, μυϊκή δυστροφία, βλάβες του νωτιαίου μυελού, σκλήρυνση κατά πλάκας, εγκεφαλικά επεισόδια, επιληψία, κακώσεις της κεφαλής, πολιομυελίτιδα, τύφλωση, κώφωση, αρθρίτιδα, απουσία-παραμόρφωση άκρων, ανικανότητα μάθησης, σύνδρομο Down, αυτισμός και προβλήματα συμπεριφοράς.

Αξιοποιώντας την κίνηση του αλόγου, τη θερμότητά του, την ικανότητα του για επαφή κι επικοινωνία με τον άνθρωπο, την ομαδικότητα και το παιχνίδι, η θεραπευτική ιππασία δημιουργεί μοναδικά σωματικά, νοητικά, αισθητηριακά και ψυχολογικά οφέλη στα άτομα με ειδικές ανάγκες, όπως:

* μείωση της σπαστικότητας και ομαλοποίηση του μυϊκού τόνου,

* βελτίωση ελέγχου κεφαλής, κορμού και λεκάνης,

* προώθηση σωστής στάσης σώματος,

* βελτίωση του λόγου (ποιότητα και έντασή του),

* βελτίωση της ισορροπίας,

* προώθηση και βελτίωση της βάδισης,

* αύξηση του εύρους κινήσεων των αρθρώσεων,

* αναχαίτιση παθολογικών προτύπων κίνησης και προώθηση των φυσιολογικών,

* βελτίωση του συντονισμού,

* ανάπτυξη του αισθητικοκινητικού και οπτικοκινητικού συστήματος,

* βελτίωση της καρδιοαναπνευστικής λειτουργίας και της αντοχής,

* ανάπτυξη της ομαδικότητας, της συνεργασίας και της κοινωνικοποίησης,

* ανάπτυξη της αυτοπειθαρχίας και της υπομονής,

* ανάπτυξη αυτοέλεγχου και υπευθυνότητας,

* ελάττωση της εσωστρέφειας,

* καλλιέργεια σεβασμού και αγάπης προς τα ζώα,

* ανάπτυξη διαχωρισμού αντικειμένων, χρωμάτων, μεγεθών, γραμμάτων και αριθμών,

* βελτίωση της συγκέντρωσης και της αντίληψης του ατόμου, καθώς και

* ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησης που έχει ο ιππέας για τον εαυτό του.

Με φιλικούς χαιρετισμούς

ΤΑΤΙΑΝΑ ΡΟΚΟΥ

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940






Ο ελληνικός λαός δεν γνώριζε τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου τι είχε προηγηθεί από τις 3 το πρωί στην οικία του πρωθυπουργού, ούτε τις αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου και όμως, όταν την 6η πρωινή ώρα οι σειρήνες της αντιαεροπορικής άμυνας ξύπνησαν την Αθήνα, ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους σαν να περίμενε ακριβώς την στιγμή να βροντοφωνάξει το ιστορικό "ΟΧΙ", καθολική επιλογή που δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν διαφορετική.
Πανηγυρισμοί και ζητοκραυγές δεν θα περίμενε κανείς ανήμερα της ανακύρηξης ενός πολέμου. Κι όμως, μια διάθεση πανηγυρισμού και ευφορίας ξεχύθηκε στον αττικό ουρανό από ένα κόσμο που είχε κατακλήσει τους δρόμους και που αισθανόταν να τον καλούν με το όνομά του, για να προστατεύσει τα τρεις και πλέον χιλιάδες χρόνια της ιστορίας του. Η είδηση έτρεχε από στόμα σε στόμα σαν την αναγγελία κάποιου χαρμόσυνου γεγονότος "Πόλεμος! Οι Ιταλοί εισβάλλουν!". Τα συναισθήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, υπερηφάνεια, φιλότιμο, λεβεντιά, αγανάκτηση, περιφρόνηση, και μάλιστα όχι μόνο από αυτούς που έτρεχαν να καταταγούν, αλλά και από τον άμαχο πληθυσμό, που και αυτός αργότερα προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στον αγώνα.

Κάτι μεγάλο ορθωνόταν στην Ελλάδα τις πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου που εάν το έβλεπε ο υπερόπτης Ιταλός δικτάτορας, θα προτιμούσε να αποσύρει τις δυνάμεις του από το Αλβανικό έδαφος και να αναθεωρήσει όλα τα επιχειρησιακά του σχέδια.

Πανηγυρική ήταν η ατμόσφαιρα στους δρόμους και στους σταθμούς των τραίνων όπου η μια μετά την άλλη αναχωρούσαν γεμάτες χαμογελαστούς στρατιώτες οι αμαξοστοιχίες προς το Μέτωπο.

Η πορεία των ελληνικών στρατιωτικών μονάδων προς το Μέτωπο ήταν γεμάτη κακουχίες. 'Ομως ο βαρύς χειμώνας, ο ενθουσιασμός του ελληνικού στρατού και τα βουνά της Αλβανίας επιτρέπουν στους 'Ελληνες όχι μόνον να αντιμετωπίσουν την επίθεση με ιταλική επιτυχία, αλλά και να περάσουν αμέσως στην αντεπίθεση. H επίλεκτη μεραρχία των Ιταλών Τζούλια άρχισε στις απόκρημνες βουνοκορφές της βόρειας Πίνδου την επίθεσή της εναντίον της χώρας μας, για να προελάσει γρήγορα προς τα Γιάννενα, όπως πίστευε το Ιταλικό Επιτελείο, και να διευκολύνει τον "άνετο περίπατο" των υπολοίπων ιταλικών μεραρχιών προς την Αθήνα. Η έκπληξη όμως των "γενναίων" του Μουσολίνι γρήγορα μετατράπηκε σε απογοήτευση, όταν οι ταμπουρωμένοι 'Ελληνες φαντάροι των φυλακίων, δεν τους προσέφεραν την υποδοχή που ήθελαν, αλλά πυκνά πυρά. Αλήθεια τι υποδοχή περίμεναν;

Ως γνωστό, το βάρος της άμυνας το έφερε η μεραρχία Ηπείρου, που είχε τη τύχη μόνη από τις μεγάλες δυνάμεις να υπερασπίζεται τη τιμή και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, με κύρια αποστολή "την κάλυψη της κεντρικής Ελλάδος από την κατεύθυνση Ιωάννινα - Ζυγός Μετσόβου" και δευτερεύουσα "την προάσπιση εθνικού εδάφους", και η οποία με απόφαση του διοικητή της υποστράτηγου Χαράλαμπου Κατσιμήτρου, δεν εγκατέλειψε την προωθημένη αμυντική γραμμή και αγωνίσθηκε χωρίς να παραχωρίσει εθνικό έδαφος.

Παρατίθεται ένα τμήμα της υπ' αριθμόν πρωτ. 30904 γενικής διαταγής της VIII Μεραρχίας της 30 Οκτωβρίου 1940. (Υποστράτηγος Χ. Κατσιμήτρος):

Μαχόμεθα εναντίον εχθρού υπούλου και ανάνδρου όστις άνευ ουδεμιάς αφορμής μας επετέθη αιφνιδιαστικώς ίνα μας υποδουλώσει.

Μαχόμεθα δια τας εστίας μας και τας οικογενείας μας και δια την ελευθερίαν μας.

Αξιωματικοί και Οπλίται, κρατήσατε σταθερώς και αποφασιστικώς τας θέσεις και έχετε πάντοτε το βλέμμα προς τα εμπρός, διότι εντός ολίγου θα αναλάβωμεν αντεπίθεσιν ίνα εκδιώξωμεν τον εχθρόν εκ του πατρίου εδάφους το οποίον εμόλυνεν δια της παρουσίας του...

Εγγύς είναι η ημέρα καθ' ήν ο άνανδρος και δειλός εχθρός θα ριφθεί εις την θάλασσαν. Κρατήστε ισχυρώς τας θέσεις και τούτο θα πραγματοποιηθεί συντόμως. Η παρούσα να κοινοποιηθεί εις άπαντας τους υφ' υμάς Αξιωματικούς και οπλίτας.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί η ουσιαστική συμβολή στον αγώνα του ηρωικού αποσπάσματος του συνταγματάρχη Δαβάκη, που αμυνόμενος σθεναρά με λίγους στρατιώτες, με πενιχρά μέσα αλλά με μεγάλη αυτοθυσία, απέκρουσε τις αλλεπάλληλες επιθέσεις του εχθρού και έδωσε πολύτιμο χρόνο στον Ελληνικό στρατό να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί καταδιώκοντας τους εισβολείς πέρα από τα Αλβανικά σύνορα, στα ιστορικά χώματα της Βορείου Ηπείρου.

Κατά την αντεπίθεση της 1ης Νοεμβρίου, από το ηρωικό απόσπασμα Πίνδου επετεύχθη η ανακατάληψη της Γραμμής "Γύφτισσα - Οξυά" συνελήφθησαν τρείς Ιταλοί αξιωματικοί και διακόσιοι είκοσι δύο οπλίτες, και περιήλθαν στα ελληνικά τμήματα 140 άλογα και αρκετά εφόδια, αλλά εκεί άφησε την τελευταία του πνοή και ο πρώτος 'Ελληνας αξιωματικός του πολέμου, ο Υπολοχαγός Αλέξανδρος Διάκος.

Στη δυτική Μακεδονία ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει στις 22 Νοεμβρίου την Κορυτσά, ενώ στον κεντρικό τομέα της βόρειας Πίνδου εξουδετερώνει μια ιταλική μεραρχία Αλπινιστών και στον παραλιακό τομέα, όπου οι Ιταλοί είχαν στην αρχή κατορθώσει να εισχωρήσουν σε μεγάλο βάθος, τους υποχρεώνει να εκκενώσουν την κοιλάδα του ποταμού Καλαμά. Στο τέλος του χρόνου οι Ιταλοί βρίσκονται απωθημένοι 60 χιλιόμετρα πέρα από τα ελληνικά σύνορα.

ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ

28η Οκτωβρίου του 1940. Για τους Ιταλούς η 18η επέτειος από την φασιστική «πορεία προς τη Ρώμη», που έφερε, το 1922, τον Μουσολίνι στην εξουσία. Στις 3.00 τα ξημερώματα, ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκράτσι, επισκέπτεται, στο σπίτι του τον Ιωάννη Μεταξά και του επιδίδει τελεσίγραφο που ζητά, εντός τριών ωρών, την ελεύθερη διέλευση και στάθμευση των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα.

Με τη γαλλική φράση « Alors, c ' est la guerre », που σημαίνει « Πόλεμος λοιπόν », ο δικτάτορας Μεταξάς απορρίπτει το ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό.

Προς τον ελληνικόν λαόν,

Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι επεδείξαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην, προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημας το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες μου εζήτησεν σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν, την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της. θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.

Έλληνες,

τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας, και τα ιεράς μας παραδόσεις.

Νυν υπέρ πάντων ο αγών

Ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως

Ιωάννης Μεταξάς


Αρχίζει έτσι η ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας στο αλβανικό μέτωπο, την ίδια ώρα που ο λαός διαδηλώνοντας στους δρόμους της Αθήνας κατά της φασιστικής Ιταλίας, τρέχει με ενθουσιασμό να καταταγεί και να πολεμήσει και έχοντας ουσιαστικά με την ήδη διαμορφωμένη ψυχολογία του, μετά τον τορπιλισμό της Έλλης τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, επιβάλλει εκείνος το "γαλλόφωνο όχι" του Μεταξά.

Δύο ημέρες μετά, 30 Οκτωβρίου 1940, από το Γενικό Στρατηγείο στο Ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία, ο "πατριώτης" Μεταξάς θα παραδεχθεί ουσιαστικά τους αληθινούς λόγους που οδήγησαν στο ΟΧΙ, απευθυνόμενος προς τους ιδιοκτήτες εφημερίδων και αρχισυντάκτες του Αθηναϊκού Τύπου. Θα εξομολογηθεί με ειλικρίνεια το δίλημμά του, κήρυξη πολέμου ή ανατροπή του από το λαό, σ΄ένα κείμενο απ΄αυτά που πολλοί ιστορικοί και αναλυτές "ξεχνούν" να συμπεριλάβουν στα σημαντικότερα της εποχής.

Ο ΑΝΕΦΟΔΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΤΟ 1940




ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΄40



ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΄40

Όταν οι Ιταλοί μας κήρυξαν τον πόλεμο την 28η Οκτωβρίου 1940, στο χωριό Ξηρονομή Θηβών Βοιωτίας έφθασε μία ομάδα Ελλήνων Αξιωματικών και Στρατιωτών και ζητούσαν από τους κατοίκους να τους παραδώσουν τα υποζύγιά τους, άλογα και μουλάρια, για τις ανάγκες του Ελληνικού Στρατού. Η Ρουμελιώτισσα Μαριγώ Αναστασίου Μεϊδάνη από την Δόμβραινα ήταν παντρεμμένη στο χωριό Ξηρονομή με τον Λουκά Μίχα και πρώτη έτρεξε και παρέδωσε το άλογό της, τον Μπάλιο, με τα εξής πατριωτικά λόγια: «Ο άνδρας μου, πατέρας τεσσάρων ανήλικων παιδιών δεν είναι επιστρατεύσιμος και για να βοηθήσουμε την πατρίδα μας σας παραδίνω το άλογό μας, για να βοηθήση αυτό στο πόδι του ανδρός μου και των παιδών μου». Τα μάτια των αξιωματικών βούρκωσαν από τον αυθορμητισμό της Ρουμελιώτισσας και όταν συνήλθαν της έδωσαν τα συγχαριτήριά τους και παρέλαβαν το άλογο, το οποίο με πολλά άλλα μεταφέρθηκε στο Μέτωπο για τις ανάγκες του στρατού.

Με την εισβολή των Γερμανικών στρατευμάτων τον Απρίλιο του 1941 οι Έλληνες στρατιώτες επέστρεψαν στα σπίτια τους. Τέσσερις στρατιώτες από την Κόρινθο μαζί με ένα άλογο έφθασαν στη Λειβαδιά και από εκεί ακολούθησαν το βατό δρόμο προς Κόρινθο μέσω Αγίου Γεωργίου, Αγίας Άννης, Δόμβραινας και σαν έφθασαν στο χωριό Ξηρονομή το άλογο έγινε ασυγκράτητο, το βάδισμά του έγινε καλπασμός και τους έφερε στην αυλή του αφεντικού του. Εκείνη την ώρα στο σπίτι του Λουκά Μίχα ήταν η ηλικιωμένη μάνα του και το ενδεκάχρονο κοριτσάκι του, η Σπυριδούλα, που έτρεξε στο κοντινό χωράφι και πληροφόρησε τους γονείς της για την επιστροφή του αλόγου από το Μέτωπο. Σε λίγη ώρα ολόκληρη η οικογένεια του Λουκά και της Μαριγώς Μίχα, συγγενείς, γείτονες και συγχωριανοί μαζεύτηκαν στην αυλή και με χαρές, κεράσματα και τραγούδια γιόρτασαν την επιστροφή του Μπάλιου, που με δάκρυα στα μάτια δεχόταν στην κεφαλή του το χάϊδεμα των παιδιών και του αφεντικού του. Οι στρατιώτες μπροστά σ’ αυτή τη συγκινητική εικόνα και χωρίς προστριβές δεχθήκανε να επιστρέψουν το άλογο στην οικογένεια του Λουκά και της Μαριγώς Μίχα. Και αυτοί με τη σειρά τους πρόσφεραν στους στρατιώτες τροφές για την μακρινή πεζοπορία τους, αφού θα περνούσαν από τα Γεράνια όρη για να φθάσουν στην Κόρινθο.